Nisan 3, 2021
Adaya akşam iniyordu. Usul usul ve kızıl. Bense ufkun ötesinde batan güneşi izliyordum. Elimde bir kadeh Cabernet, yanımda yarım bıraktığım keçi peynirli sandviçim, sırtımda keten gömleğim ve gözümde gözlüğüm ile […]
Aralık 3, 2020
Gün ağarmadan yola düşmüştüm. Bulunduğum semt şehrin dışına doğru bu yüzden bir yerlere gitmek bana hep fazladan süreye mal olmuştur. Olsun semtimi temiz havasından dolayı seçmiştim zaten ve hala bana […]
Ekim 3, 2020
Ayşe Afra KOCA Anısına… Denizin kenarında bir başıma oturuyorum. Gözlerim kapalı ama kulaklarım açık. Etraf karanlık, gece sessiz, insanlar dilsiz. Çok eski zamanları hatırlıyorum. Çok yeni hayaller kuruyorum. Düşler görüyorum, […]
Ağustos 3, 2020
Güneşi fenerle göstermeyenlere… Kendime tanıdığım kaçış süresinin sonuna geldim. Kentlerin, tarihin, doğanın ve en çok da insanların onulmaz yaralar aldığı bu dönemde yazmak gibi serinkanlılığa dayalı bir eylemi gerçekleştirmekte çok […]
Nisan 3, 2020
Buraya yakama yapışanları yazdım. Konuşamama problemimi yazdım özellikle de kırılan bensem. Çünkü bazı şeyler konuşarak anlatılmıyor… İsterim ki içimden geçenleri pürüzsüz bir berraklıkla anlatabileyim ama yapamayacağımı biliyorum. Bu hissettiklerimin […]
Aralık 3, 2019
Adım Bekir. Otuz dört yaşındayım. Ellerim kocaman. Doğuştan. Bu odada yaşıyorum. Bir odada yaşıyorum. Çoğu zaman haddimi aşıyorum. İnsanlara şaşıyorum. Yalana alışıyorum, son cümlem gibi. Odanın penceresi sıkı sıkıya kapalı. […]