Devinim

O anı her gün yaşamakla cezalandırıldın, tekrardan.

“Sen aslında kimsin?” diye soruyor aklın.

O acı seviyor kahvesini, sen sütlü.

“Her şeyde, her an da olduğun gibi naifsin.”

“Yaşadığın güzel anları unutturmalıyım sana,

Seni korumak adına.”

Kendini korumak adına sen ne yapmalısın bu akılla?

“Seni korumak için yaşatıyoruz o anı.”

Zelzeleden hiç kaçamayacak,

Eğretilemeler ömür boyu peşinde olacak,

Çünkü budur hayat.

Acı verene aşk duymak da buradan gelir.

Bilirsin ruhun neye susar.

Neye açtır aklın.

Bilirsin elbet.

O zaman niye saklanırsın kendinden?

Bilirsin neyi görmek ister,

Ve neyi görmez bu bakışlar.

Diyorum ki sen bendesin, ben neredeyim?

Ben neredeyim ben de?

“Asla kurmadığın o cümlelerindesin,

Yalnız başına kaldığında zihninde beliren ilk düşüncedesin.

İlk hayalde, ilk anımsadığın anının içindesin.

Yanılgıdan sonra gelen o salisedesin.

Sen geçmiştesin.”

Ayakta tutmak için bu yaşamı sendeyim işte.

Her bir anını tutuyorum avuçlarımda.

Nefreti hissedebilmen,

Hüznü yaşaman,

Mutlu olabildiğine alışman,

Tökezlediğinde gücün olmak,

Doğrun olmayan algılara sırtını çevirmen için.

Sen ne hissediyorsan o’sun.

Sen o hislerin devinimisin.