Göğü Görelim!

Aynı gökyüzüne bakıp; umudu, hayali, ölümü, geleceği, aşkı, kopmayı, beraberliği… Andaki halimize göre her şeyi düşünebiliyoruz.

Peki bir nedeni var mı? Neden aynı gökyüzü her birimize yıldızlar, bulutlar, güneş ve ay dışında bambaşka anlamlar oluşturuyor?

Edindiğimiz her tecrübe, okuduğumuz her kitap, izlediğimiz her film; yani o gökyüzü altında geçirdiğimiz her an, ona bakışımızı belirliyor. Bakışımız diyorum çünkü; onu, yani içimizi, görmeye çalışmak yerine, sadece ona bakıyoruz. O gökyüzü, bizimle doğdu ve yine bizimle ölecek. Bizi temsil eden, ömrümüz boyunca sahip olduğumuz en büyük özgürlüğümüz.

Kilometrelerce de gitsek, geçmişimizden, geleceğimizden de kaçıyor olsak dahi bizi yalnız bırakmıyor. Ayı tepemizde, güneşi gözlerimizde yaşatmaya, tüm güzelliklerini bize sunmaya devam ediyor.

İçimizdeki onlarca sesi susturabilyor muyuz? İşte o da, durdurulamayacak ve susturulamayacak kadar bizden, içimizden.

Sokağa ilk çıkışımız, annemizin elinde yürürken ona ilk bakışımız, sokakta çocukluğun saflığını yaşayıp oynayışımız… Geceleri kimi zaman dolu gözlerle seyre dalmamız ve aynı anda yağmaya başlamamız. Kimi zaman apaçık gökyüzünde sevdiğimiz insanın hayalini görmemiz. Bizim her anımıza şahit, hayatımız olan gökyüzü.

Onda güzellikleri görebimek için yaşantımız boyunca güzelliklerle onu beslemeliyiz. Hayalimiz olmalı ki o, bize hayallerimizi göstersi; onlara ulaşmak için yolumuzu aydınlatsın, sevmeliyiz ki o da bizi sevsin. İnsanın kendi ömür yükünü taşıması zorken, onun bu zorluğa ortak olup, kuşlarıyla, bulutları, yağmurları, karları, ayı, güneşi ve temiz havasıyla yüklerimizi hafifletmesine hayranlık duyup, saygılı olmalıyız ki o da bize, yaşadığımız anlara saygı duysun.

Bizimle olan gökyüzüne, durup onu görmeli ve onun bizim bir parçamız olduğunu hissetmeliyiz. Sorumluluklar, insanı olgunlaştırır. Onun bizim sorunluluğumuzda olduğunu bilip, onunla yaşamaya gayret gösterelim.

Kendimizi, göğümüzle bütünleştirelim.

Sevgimizi, gökyüzünde yaşayıp, büyütelim.

Göğü, görelim!