Konuk Yazar: Arife Vildan Bakar
Bende baş veren ilk Papatyam,
Sendin kalbimin girilmemiş odaları.
Adı aşk mıydı bilemem ama
Seninle deneyimledim en masum duyguları
O kadar parça aldım ki senden kendime,
O kadar sahiplendim ki dert edinmelerini…
Ve kendimi o kadar senin yerine koydum ki…
Ben bana yabancılaştım.
Artık senin yansımandım.
Ve sen kendinden hiç hoşlanmadın.
Öyle çocuksu sevdim ki seni
Yetişkin dertlerini akıl sır erdiremedim
Enerjisiyle çevresini gülümseten ben
Seni anlamaya çalışırken kahkahamı kaybettim
Senden yine de değişmeni hiç istemedim.
Çünkü ben seni o senle tanıyıp sevmiştim
Ama yanında o kadar tüy döktüm ki
Uçamadım da olamadım da kendim.
Yeni meltemler esiyor şimdi bazenleri
Hayatıma girip çıkıyor kimseleri
Ama sevgili Papatyam seninle tattım ben aşkı
Ve artık sana benzediği kadar gerçek her çiçek tarhı
Sen gerçektin evet,
Acısıyla tatlısıyla elle tutulur.
Ama artık elle tutulur acılar katlanılmaz,
Dayanılmaz. Canımı yakıyor.
Kendime söz veriyorum
Bu gece son sana döktüğüm yaşlar.
Bir daha acıtmayacak kendimi seni sevmeler
Kanatlarıma sahip çıkacağım
Beni mutlu edecek olan onlar.
Benim denizim bırak bir git geli
En ufak dalgalanmayı bile kaldıramaz daha
Git sen de o sebep.
Git ve de gelme geri.