Kalaslar

Konuk Yazar: Raif Eser

Küçücük küreğini toprağa daldırıyor, zorlanıp kıpırdatıyor, bir avuç toprağı kaldırıp kenara atıyor. Yeniden, yeniden ve yeniden başlıyordu. Hiç aksamayan hareketleriyle sanki yeryüzünün tüm toprağını elden geçirecek gibiydi. Fakat kazdığı yer sabitti.

Belli bir büyüklüğe ulaşan çukurdan uzaklaşıp yer yer kırmızılıklara bulanmış bedene doğru yürüdü. Bacaklarından ve kollarından çekmenin işe yaramadığını öğrendiği için hemen yan tarafına geçti ve tüm bedeniyle ittirip bedeni çukura düşürmeyi başarıp soluklandı. Hemen sonra küreğini tekrar eline alıp çukur kazmak için çıkardığı toprağı doldurmak için kullandı. Yarım saat boyunca dur durak bilmeden devam etti. Ufak bir tümsek olmuştu artık o yerde.

Arkasını dönüp harabelerin etrafından bir kalas aldı ve cebindeki çakısı ile üstünü kazmaya başladı. İşi bitince kalası alıp tümseğin bir ucuna dikti.

“Nisa’nın babası, Şener amca”

Bu son diktiği yan yana duran 3’lü kalasların en sağındakiydi. Ortada “Nisa” onun solunda ise “Nisa’nın annesi Songül teyze” yazıyordu.

Sessizce “Umarım berabersinizdir.” diye mırıldandı kendi kendine.

Batmaya yakın güneşi seyredip harabenin dibindeki derme çatma meskenine doğru yürüyecekti ki dönüp önündeki manzaraya daldı. Birçok kalas diziliydi önünde. Kimileri üçer üçer, kimileri beşer beşer bazıları daha kalabalık,kimi bir bir başına…

Sırtını çevirip artık evi olan yere doğru koştu.

“Anne bak Nisa’nın ailesi de bitti.”

Çatısının altında da bir tümseğe dikilmiş kalas bulunuyordu. Diğer kalaslar şekilsiz ve yazılar üzerlerine kazınmıştı. Buradaki ise özenle kesilmiş yazısı da boyadandı. Çocuk “Annem“ yazan bu kalasla konuşmaya devam etti:

“Sen dedin ki ‘Üzülme babanın mezarını görmediğine bazıları kendi ailesini toprağa vermek zorunda kalıyor’ ama bak kimse ailesini toprağa vermiyor, hepsini ben verdim, bak. İyi ki vaktinde saklanabildim yoksa herkesi kim gömecekti? Neyse, yarın Ahmet’in ailesiyle devam ederim sonra , Mehmet, sonra Naz, Ali, Canan, Nergis, Kutay…”