Sevgi Yormaz

sevgi yormaz,sevgi boğmaz, sevgi yıpratmaz.

-ilk ve son

hayatın yazdığı ve sabote ettiği bir oyun bu. baş karakter tabii ki de ben.

yıllar geçmiş ama ben onun gözünde hep aynı kalmışım, değişememişim.en çok da bu yıpratmıştı beni. ilgimden,sevgimden bunalan,nefret gelen insanlara sevmeyi öğretmeyi çalıştım ama nafile elimde kalanlara bakın, hiçbir şey. belki ben onlara onların bana yaklaşmasını istediğim gibi davranırsam aynı şekilde bana yaklaşabileceklerini mi umdum, bilmiyorum. zaten burada tek malumat etmek istediğim nokta niye böyle davranmaya hala devam ettiğim. bazen siz de durup düşünüyor musunuz, duvardan hallice zihninizin boşluklarına bakarken niye böyleyim ki şeklinde? bana sadece bir nefes olarak üflenen ruhumun derinliklerinde ait olduğum sadece birkaç insan var, onları da ben mi kafamda yarattığım modellemelerle seviyorum yoksa oldukları gibi kabul edip artık hayatımın alışılagelmiş bir kısmını oluşturdukları için mi seviyorum. ya da daha garibinden bir soru yönelteyim size ait olmayan,sanki hepsi birleşmiş,ruhunu senden alıp esir ediyorlarmış gibi hissettiğin bir ortamda konuştuklarını, yaptıklarını dışarıdan bir göz gibi uzaktan uzaktan bilincin kapalı olarak izlemek nasıl hissettiriyor? ben söyleyeyim, kendin dışı.seni orada seven insanlara saygısızlık gibi geliyor bazen ama kendin olamıyorsun çünkü kim olduğunu daha bilmiyorsun. bir yere ait olmak seni o kadar korkutuyor ve canını acıtıyor ki yaşadığın alanı kişiselleştirmeye bile korkuyorsun. attığın mesajları, söylediğin lafları defalarca aklında döndürüp sorguluyorsun. acaba bu söylediğim ona uydu mu diye. bunu düzeltmenin bir yolu var mı diye arıyorsun ama sonunda çareyi sadece senin gibi olabilen veya en azından şuanlık senin iyi bir şekilde hissettiğin ilişkilerin içinde bulabiliyorsun. bu raddeden sonra yapabileceğin bir şey yok, sadece o kişiyi tut ve bir daha bırakma.