Bulgur

Sabah 6, yüzümü yıkamalıyım. Eskiden uyanma saati derdim ama artık uyku ve uyanıklık benim için iki zıt kelimeden çok iç içe geçmiş ne olduğu belirsiz şeyler. Bazen birini dinlerken kendimi uyuyor buluyorum, bazense yaşadığım bir olayı rüyadan ayırt edemiyorum. Biri bana bir şey sorduğunda “Yanlış hatırlamıyorsam…” , “Zihnim beni yanıltmıyorsa…” , “Sanırsam…” gibi ifadelerle cevap veriyorum yalan söylemek istemediğimden kimseye. Benim için gerçek olan bir şey bazen başkası için yalan olabiliyor. Beni yoran şey aslında ‘bazen’ sözcüğü. O belirsizlik, gri bölge. Net olsa bir şeyler deliyim veya aklım başında diyeceğim, ama zihnimdeki her şeyle beraber aralarda bir yerdeyim.

Yatağımın yanındaki ördek desenli deftere baktım, rüyalarımı yazmak için koymuştum yanıma 5 ay 28 gün önce. O zamanlar rüyalarımı hatırlamadığıma ve uyandıktan hemen sonra not alırsam her şeyin kafamda net olacağına inanırdım. Hoş, o zamanlar bir şeylere inanabiliyormuşum. O inancım yerini rüya görmediğime dair farklı bir inanışa bıraktı. Şimdi ise normal insanlar gibi uyumadığımın bilincindeyim.

Doğrusu bomboş değildi defter. Yan yana geldiğinde hiçbir manaya gelmeyen söz öbekleri, aslında bir kadına benzeyen ama aynı zamanda hiçbir şey ifade etmeyen çizimler ve anlamlandıramadığım daha birçok şey vardı. Bir sayfada bitiyordu her şey, kendisinden sonra ne bir yazı ne bir çizim vardı. Son sayfada yazanları aktarmak isterdim ama gözyaşlarımdan okunmaz hale gelmiş. Yanlış hatırlamıyorsam metal bir küpün içindeydim. Cenin pozisyonunda olmama rağmen boynumu hareket ettirecek kadar alan yok. Bağırıyorum, duyan yok. Ben dışarıdan hiçbir şey duymuyorum ve görmüyorum. Öylece küpün içinde yaşam belirtisi gösteremeden ölümü bekliyorum. O günden sonra bir şeyler değişti sanırsam. Bilmiyorum.

Zihnim beni yanıltmıyorsa ben hala o küpten çıkamadım, ölmeyi bekliyorum. Ölmeyi umuyorum.