Tas

Kuşlar yuva yapıyordu.

Sokağın ilerisinde birkaç kişi dizlerini dövüyordu.

Ne olduğunu anlamaya çalışmam mı gerekiyordu, insan böyle yapardı değil mi?

Bir süre balkondan izledim olup biteni ama duygusuz olmakla duygusal olmak arasında kalan kişiliğimin ikilemi arasında gelip gitmek, bununla cebelleşmek yoracaktı beni, biliyorum.

Kuşun ağzında küçük bir dal, sadece bir tanecik sonra iki sonra üç derken yuva olacak o minik dallar. Yuvayı dişi kuş mu yapar?

Sokağa gelen giden arttı, teyzeler çoğalmaya başladı tek tek, birkaç çocuk merakla bekliyordu az sonra olacakları.

Tek tek artan o teyzeler, çok çok büyüttü acılı havayı…

Buradan bakınca Temmuz aynının sıcağında, görebiliyordum o karları.

Hüznü, yok oluşu, yitirmeyi, kaybolmayı buradan dahi hissedebiliyordum. Uzaktı ama gerçekti değil mi? Hem de acı gerçek.

Bir diğer kuş pencerenin önünde dalı getirmesini bekliyor, sonradan gördüm.

Yuvayı yuva yapan, emek ve dayanaktır, beraber yapılır; kol kola yani…

Ambulans geldi, sonra bir polis arabası sonra arttıkça arttı kalabalık.

“Nasıl söyleyeceğiz? Nasıl söylenir?”

Ben de duyuyorum ama söyleyemem ki, balkondayım ama inemem ki.

Uzanmış yatağına ve uyumuş, uyuşmuş ve yitirilmiş can.

Yine bir dal getirdi kuş, elektrik teline kondu, dikkatli.

Yeni bir can için bu dallar…

Diğeri pencerenin önünde, sığmadı ikisi; küçük bir adım attı kuş diğerine yer açmak için.

Ve düştü.

Pencerenin önündeki küçük tas düşürüldü kuş tarafından.

Bir feryat koptu, ben balkondayım.

Ama haykırışlar evin içinde.

Böyle bir şey işte yaşam;

Biten, süren ve başlayan.