Makarna II

Makarna II

Beraber film izlerken uyuyakaldı. Umurumda olmadı pek, film sıkıcıydı doğrusu. Sanattan anlamam ben. Camı açtım, karşı binadaki komşumun ne yaptığını hayal ettim. Arada sırada yapardım bunu, oysaki hiç görmemiştim onu. Sadece dairesinin ışığı yandığında varlığını hissedebilirdim. Ne yüzü vardı benim için ne de sesi bana bir şey ifade ederdi. Düşündüm de onun eksikliğini hissetmezdim. Yine de umarım bir süre daha mahalleden ve zihnimden taşınmaz.

Odamdan bir ses geldi, horluyordu. Hiç konuşmazdık bunu, bazı şeyler yokmuş gibi davranılıyor. Bunu çok küçükken fark etmiştim ancak bana halen anlamsız gelir birtakım şeyleri görmezden gelmek. Oysa konuşarak her şeyi çözebileceğim öğretildi bana.

Yatağımda o sakince rüya görürken, yatış şeklinin ne kadar beni anımsattığını fark ettim. Onu seviyordum galiba. Ben bir insanı sevmek ve sevmemek arasındaki farkı hiç anlamadım. Ama zihnim beni yanıltmıyorsa bu, sevgiye yakın bir şey olmalı. Ne fark eder ki? Diğer insanlar ayırt edebiliyor mu? Görebiliyorlar mı? Yoksa gerçekten de benim mi duygularım kör? Bilmiyorum. O ölse üzülür müyüm? Sanırsam. Yok, hayır, özür dilerim, kahrolurum. Bağışlayın beni, lütfen aklımdan geçenler yine gerçeğe dönüşmesin artık. Kafamın içindeki şeylerin gerçek olmasına katlanamıyorum. İyi bir şey olsa bile içeride benim emrimde kalmalıymış gibi hissediyorum.

Aynaya baktım ve kendimle göz göze geldim. Gerçi kimsenin umurunda olmaması gereken bu yazıda niye yalan söylüyorum ki? Tek başına baktığım aynada 7-8 kişiyle göz teması kuruyordum. Kimi bana alaycı gözlerle bakıyordu, kimi imrenerek. Kimi düzgün giyimliydi, kimi çırılçıplak. Yemin ediyorum hepsi bendim. Her biri İrfan’dı. Hepsi farklı şeyler anlatıyordu. Nasıl oluyorsa her birinin sesini ayırt edip dinleyebiliyordum. Hoş, anlatılanların yarısı zırvaydı. Size bunlardan bahsetmeye çok ihtiyacım var ama gücüm yeter mi bilmiyorum. Unutmamak için bu gereksiz cümleleri yazıyorum. Yataktaki İrfan’ın uyanmasını bekliyorum. Uyansın ki ben yatabileyim.