Dışarıda Yangınlar Varken

Yanmanın her zaman sesi çıkmaz.
Alevsizlikle yanar bazı şeyler.

Toprak susar önce. Çekilir içe.
Ağaçlar yukarı değil, içeri doğru düşer.
Rüzgar, taşımaz dumanı. Çünkü duman yoktur.

Gözle görülmeyen bir yangın başlar o zaman.
Ne bir çığlık, ne bir siren.
Yanan yalnızca orman değildir.

Yanmanın şekli değişir.
Kimi zaman bir kuşun gökyüzüne dönemeyişi,
Kimi zaman rüzgarın yönsüzleşmesidir.

Ve sonra…
Hiçbir şey aynı kokmaz.
Hava bile değişir.
Çünkü yanmak, geçmekle kalmaz.
Kalır.

Ormanın dili yoktur.
Kaybettiği suyun sessizce yasını tutar.
Toprağın hafızasının kayıp gidişini anlatamaz; ev olduğu canlıların çığlıklarını başkalarına     aktaramaz.
Yaralarını iyileştirmeye çalışır ama elinden gelenler sınırlıdır.
Her sene aynısını yaşamayı kaldıramaz artık.
Empati bekler bu kaybına sebep olandan — hissetsin onun acısını ki yardım etsin.

Her külden doğulur mu?
Böyle olacağına inanmak istersin.
Çünkü inanmaya ihtiyacın vardır. 

Daha da kötüleşeceğini düşündüğün bir dünyada kendini nasıl büyütürsün ki?
Zihnine yeşil bir gelecek hayali düşer: kurtarılmış bir dünya…
Bu gelecekten esen rüzgarın fısıltısı mıdır,
Yoksa yazarların tasarladığı bir kurgusal evrenin tesellisinden mi ibarettir?

Ama bireyselleştirmek korkutur,
Dışarıda yangınlar varken.

(Bu yazı AI ve insan işbirliğinde yazılmıştır.)