Mur Akush
Şubat 4, 2025
“Simurg Derneği” Akrostiş Çalışması
Şubat 4, 2025

Olur Elbet Bir Gün

Konuk Yazar: Raif Eser


Masa başındaydı. Yine masa başındaydı desem daha doğru. Uzun zamandır süren bir durumdu bu. Kaç yıl oldu acaba?

Ne mi yapıyor? Yazıyordu. Ne mi yazıyordu? Bilen eden yok. Aklına bir hikaye takılmış vaktinde, inat etti yazacak.

Kalemini ileri geri götürüp yazdı. Bu sefer hayli ilerledi, sayfanın yarısını doldurdu. Derken, kağıdı buruşturup attı arkasına. Çıkardı bir kağıt, başladı yeniden.

 

O yazarken kapıya tıklandı, “Buyur“ dedi kısaca. Gelen annesiydi. Ara ara uğrayıp oğlunu endişeli gözler ile seyrederdi. İhtiyaç olmadan göz teması kurmayan oğlunu izlerken iç çekti. Tereddütle yaklaştı ona.

 

“Yazıyor musun yine oğlum?“

Konuşmanın biraz daha süreceğini anlamış olacak ki arkasını dönüp annesine “Evet.“ diye cevap verdi.

 

—İyi gidiyor mu?

—Sanırım evet.

—Yazdığın kısmı okuyabilir miyim?

—Tabii, diyerek son yazdığı kısmı gösterdi annesine.

 

Yazılan 3 cümleyi hızlıca okuyup oğluna döndü. İkisi de birbirlerinin cevap vermesini bekleyerek bir süre birbirlerine baktılar. Oğlunun konuşmayacağını anlayan anne, çaresiz bir ses tonuyla sordu:

 

—Devamı yok mu oğlum?

—Yok anne.

—İyi gidiyor demedin mi az önce?

—Evet dedim.

—Ama birkaç gün önce daha fazlası yok muydu?

—Vardı.

—Nasıl iyi gitmiş oluyor?

—Bırakmadım.

—Efendim?

—Pes etmedim daha.

 

Yerinden kalkıp bir süredir dağınık duran odasını toplamaya başladı. Toplama işi ise biriken kağıtları  çöpe atmaktı. Annesini görmezden gelerek çöp kutusuna atmaya başladı kağıtları. Annesi ise kağıtları sayıyordu 10,20,30,50 derken 100’den sonra dalıp gitti. Gözlerinin dolduğunu hissedince sessizce odadan çıktı annesi. Oğlu da işi bitince usulca masasına oturdu ve uzun bir süre kalkmamak üzere yazmaya devam etti.



Paylaşmak Güzeldir: