Ağladıkça Azalmayan Dert Görmedim

Ağlamak bebekliğimizden beri en aciz anlarımızda bile yanımızda olan bir hareket. En sıkıştığımız, en güçsüz, en cansız hissettiğimiz; en ümitsiz, bitik anlarımızda bizimle olan bir refleks, bir yöntem,bir karşılama biçimi. Hayatın bize yaşattıklarını karşılama biçimi. Ruhsal sağlığımızı muhafaza etmek, edebilmek adına bir savunma mekanizması belki de. Pek çok şey yaşarız: ölümler, ayrılıklar, kayıplar kısaca acziyetler. Hayat en sert tokatlarını vurur yüzümüze anlayacağınız. En kötü en bitik anlarımızı yaşarız. Kurtulup kaçmak gelmez elimizden. Akılcı çözümlerle bir çıkış bulunamaz. Akıl tükenir, mantık durur, kalem yazmaz olur. O anda birkaç damlayla başlar. Ufak ufak hüznü sarar bir bakmışsın ağlarsın, durduramazsın. Aktıkça rahatlarsın; yaptıklarını, yaşadıklarını anımsarsın. Ağladıkça derdini azaltırsın hatta belki de geride bırakır aşarsın. 

19 yaşımayım yıllardır bilfiil bu hayatı yaşarım

19 yıl boyunca gezdim, gördüm, denedim

Çokça denedim, çokça yanıldım 

Bundandır çoktur tecrübelerim

Denedim 

Denedikçe kaybettim 

Bazen yendim, bazen yenişemedim

Ama en çok da kaybettim

Herhalde çoğu da bundandır tecrübelerimin 

Kaybettiklerim 

Kaybettiklerim beni derin hüzünlere boğdular 

Bundandır çokça hissettim 

Hüzün hissettim, keder hissettim, acı hissettim

Bolca dert hissettim 

Dertleri aşmak için debelendim 

Farklı farklı yöntemler izledim 

En iyisi nedir bilemedim ama 

Ben ağladıkça azalmayan dert görmedim