Aciziz/Unuturuz

İnsan kendini anlatmaktan aciz

Ben sen biz siz onlar hepimiz

Biz hepimiz aciziz

Öyle aciziz ki sonbahar yaprakları

Kardelen çiçekleri, akşamsefaları hele de mehtap

Hepsi şaşar kalır hâlimize

Kelimelerimizle aciziz

Evet evet kelimelerimizle, cümlelerimizle 

Harflerimizle, alfabemizle aciziz

Öyle bir acizlik ki bu; öğretmenler, şairler

Yazarlar, okurlar, çizerler, dinleyenler

Hepsi şaşar kalır hâlimize

Biz benliğimizle aciziz

En temel ihtiyaçlarımızla, anlaşılmak istememizle, anlaşılmayışımızla, kendimizle, çevremizdekilerle öyle bir aciziz ki

Hepimiz şaşar kalırız hâlimize 

Biz çabalamakla bile aciziz

Devinmekle, koşmakla, yürümekle, çabalamakla, bazen de yorulmakla geçer ömrümüz

Hâlbuki unuturuz 

Biz aciziz

Hayat sormaz bize

Kime ne anlattın, kim seni ne kadar anladı

Kim seni neresinden yahut seni nerenden anladı

Biz bunları bilemeyecek kadar aciziz 

Bu öyle bir aciziyet ki bir süre hatta çok uzun bir süre canını sıkar, bilirim

Ancak dediğim gibi herkes bir gün yorulur

Her şeyden yorulur

Koşmaktan, çabalamaktan, yakalamaya, yetişmeye çalışmaktan, hislerinden ve hissedemediklerinden, kelimelerinden, cümlelerinden, kendini anlatamamaktan, acizlikten hatta bazen yorulmaktan yoruluruz

Biz aciziz 

Biz yoruluruz

Hâlbuki unuturuz