Haydari II 

Boşluğa dönmek istemiyorum. Boşluğa dönmek istemiyorum. Boşluğa dönmek istemiyorum. 

Amına koyduğumun boşluğuna dönmek istemiyorum. 

Âdem bazen insan olduğunu hatırlamalı. Arif bazen irfanı unutmalı. Kâmil bazen kemali kenara bırakmalı. 

Barda iki kız arkadaşımla oturdum. Biri beni dört senedir tanıyor, diğeri yedi. Dertlerinden bahsettiler; konuştuk, çözümler aradık. Eskiler “dert” kelimesini “hastalık” anlamında kullanırlarmış. Ben doğduğumdan beri hastayım ama şu an asıl derdim Müzeyyen. 

Onları dinliyor olmam hastalığımı düşünüyor olmama engel olmuyordu. Kişiliklerimi icat ettiğimden / keşfettiğimden beri hiçbir derdim başka bir insan olmamıştı. 

Albert Camus’nun “Düşüş” adlı eserini okuyorum kendime içimden. 

“Bir adam tanıdım, kafasız bir kadına yaşamının yirmi yılını verdi, her şeyi feda etti ona, dostlarını, emeğini, dürüstlüğünü bile, ama bir akşam, kadını hiç sevmemiş olduğunu anladı. Canı sıkılıyordu, hepsi bu, insanların çoğu gibi canı sıkılıyordu.” 

Benim canım sıkılmadı. Hiçbir zaman kendime sıkılma müsaadesi vermedim. Durduk yere hayatımda neden ona yer açıldı anlamlandıramıyorum. 

Aniden konu benim Müzeyyen’e olan sevdama geldi. Biri haddini aştığını söyleyerek gözlerimden benim bile bilmediğim duyguların akmasına sebep olacak bir soru sordu. 

“Nedir bu Müzeyyen’in olayı? Kimse umurunda değildi yani, ne bileyim; ayak basılmamış ıssız gönlüne nasıl yerleşebildi?” 

Ağzımı açtım ama ne diyeceğimi bilemedim, kaldı ki bir söz dahi söyleyemedim. 

“Arif Müzeyyen’i sadece sevmedi, amma velakin onu kendisi gibi gördü, kendine denk ve kendine tek tuttu. Sadece kendine açık olan alana davet etti onu.” 

Susmaya devam ettim yüzümdeki ifadeyle istemeden onaylarken. Bir bahane bulup oradan da ayrıldım. 

Ben seni severek kendimi sevmeyi öğrendim Müzeyyen. Nasıl ki seni severek kendimi sevebildiysem zamanla kendimden nefret ettiğim gibi senden de nefret etmeyi başaracağım. 

“Yaşattığım her şey için özür dilerim ve yaşattığın her şey için teşekkür ederim.” 

🙂