Sen Yanımdaydın 

Gözlerinin içine 

O derinlerdeki çocuğa ve kendime

Orada hapis kalmış kendime 

Bakabileceğim kadar yanımdaydın

Ellerini tutuyordum

Ellerin ellerimdeydi

Sen ve o sımsıcak, içimi ısıtan, kalbime dokunan ellerin

O kadar yakındın, o kadar yanımdaydın

Sesin kulaklarıma şarkıydı

Sesini duyabiliyordum

Diğerlerinin duyduğundan farklı ve yakındı

Yanımda olduğunu hissedeceğim kadar yanımdaydın

Beraber ıslanmıştık hatırlar mısın

Kimseler yoktu bizden başka 

Ağaçlar ve damlalar bir de biz

Sen ve ben

Benimle ıslanacak kadar yanımdaydın

Oturduğumuz banklar bizi hatırlar

Titrediğimiz zamanlardan çok birlikte ısındığımız zamanları hatırlarlar

Ama sen, sen hatırlamazsın

Isınacak kadar yanımda olan sen ne beni ne o sarılmalarımızı hatırlamazsın 

Gözlerini anımsıyorum 

Gözlerinin içi gülüyordu, ben gülüyordum

Sesin kulaklarımda hâlâ 

Şarkı söylüyordun ben eşlik ediyordum

Kimi zaman susuyordun 

O kadar çok şey anlattın ki o susmalarında

Keşke, keşke tekrar sussan yanımda

Tek bir kelimede değil gözüm 

Hatta sözlerinden ziyade susmalarında

Onları istiyorum, o sessiz bakışlarını istiyorum

Kelimeler kifayetsiz kalır belki bir kış akşamında

Ama gözler, özellikle senin gözlerin asla

Asla 

En sonunda bu şiir gibi sen de yanımda değil

Yaramda kaldın, yarım kaldın…