Karanlık Saatler

KARANLIK SAATLER [1]

Ucuz kelimelerime bakıyorum

Yarının acısını onlardan çıkarırcasına

İçimdeki bitmeyen korkuya serpilen su

Geceler, akıyor içime şırıl şırıl

Soğuk karı getiren sabahları erteliyorum karanlık odalarda

Uyanmayı reddediyorum uyumayarak

Sabahın getireceği gümüş tepsiyi hayal ederek sadece

Uyutabiliyorum kendimi

Uzun yatıyorum ve kısa uyuyorum

Uyandığımda hâlâ yatıyorum

Kalktığımda hala uyuyorum

Yorgun ve telaşsız, bir o kadar da soluk ve soluksuz 

Karlı karanlık bir sabaha uyanıyorum

……

KARANLIK SAATLER [2]

Gözlerim bulutsu

Yarının bana geç geleceğini bilerek uykuya meydan okuyorum

Düzeltmekte çok geç kalınmış bir hataya güvenerek

Yaşadığım hayatın bıraktığı boşlukları dolduruyorum yeni hayatlarla, yarım hayatlarla

Sonlarını sürpriz sakladığım sayfaları çevirirken çocuksu bir heyecan içinde

Bir gün daha yaşayacağım

Uykunun kurşunu geç vuracak beni

Belki sonlu belki sonsuz bir uykuya yatıracak olan

Bunun rahatlığıyla sanki bugünün ve yarının bir izi yokmuşçasına ruhumda

Şu karanlık saatlerde yaşatacağım hayallerimi

Beni yönetmesine izin vereceğim bu duygunun

Kendimi kafesinden çıkaralı çok oluşunu bahane ederek.