Koşuyorsun
Koşuyorsun rüzgâra karşı
Yüzün parlak kırmızı
Sıcak alnın ve karışmış saçın
O karanlık, ıslak koridorda
Açılıp kapanan kapıların arasında
Bir sen koşuyor,
Koşuyor rüzgâr karşısında
Kapılar çarpıyor
Fareler susuyor
Ve dinliyor ruhun uğultuyu
Fitilin siyahlaşıyor
Ağır ağır alçalıyor ucu
Ve hayat karşısında
Titriyor ruhun
Ama sen koşuyorsun
Koşuyorsun rüzgâra karşı,
Her şeye karşın
Ve bir anda
Nerden geldiği bilinmez
Bir rüzgâr eser,
Bu sefer…
Bu sefer koşamazsın
Kaçamazsın, yanamazsın
Bir anda üfler geçer hayatına
Ve ince bir duman sadece
Dağılır koridora