Uçalım mı?

Konuk Yazar: Arife Vildan Bakar

Rüzgar kuvvetlendi, ayaklarımın kesildiği oluyor

Karanlık bulutlar zihnimde, güneşi arıyor.

Ruhumun ağırlığıyla çöküyorum toprağa;

Burası sessiz, sakin, güvenli, sıkıcı.

Kanatlarımı etrafıma sarıyorum, soğudu burası.

Kafam içimde, karanlık bulutlar zihnime ulaşmasın.

Etrafta biri yok mu, bi’ söylese hava açacak mı?

Lüzum kalmadı, ilk damlası düştü sağanağın.

Yuva nerede kalmıştı, kafamı kaldırsam mı?

Hava iyice karardı, 

         gözlerimi açsam da göremem etrafı

Zihnim tozlanmış, yol bulanık, cesaretim buruk

Korkuyorum… Öylece durmak daha iyi olmaz mı?

Peki ya fırtına çıkarsa, ne yaparım o zaman 

Kaldı ki elimden ne gelir benim bir başıma 

Tehlike çanları çalıyor. Ne yapmalı, ne yapmalı…

Hah, şimdi hatırladım: Güneye! Güneye uçmalı!

Kanatlarımı tekrar açıyorum gözlerimle 

Hatırlamaktan korktuğum ve hayran bırakan anılar,

        hepsi, hepsi geri geliyor rüzgarı hissettikçe 

Göç etmek çok uzun, çok zorlu, bilinmez ama

Biliyorum, yüreğim götürecek beni daha sıcak iklimlere.