Süre Doldu, Tükendi Hayat

Konuk Yazar: Ceren Yavuz

süre doldu, tükendi hayat

üçten geriye saydığımda yok olacak varlıklar 

çocukluktan gelen bir bağlılık

nefes kesecek kadar etkili 

suçluluk duygularına sebep olacak kadar ağır

pişmanlıklar kadar kuvvetli

orta yaşlı bir adam, kendine has mizah anlayışı

küçük eğlenceleri, karşılıksız sevgisi

fal baktırmak için içip sebebini gizlediği Türk kahveleri

baba olmaya kendini adamış biri

şimdi çocukluk duyguları çok baskın

ilk ölüm gerçekliğiyle tanışma anı çok yakın

soğuk, sessiz olması beklenen ama rahatsız edici konuşmalarla dolu cenaze evi çok yakın

tekrar başladı döngü

süre doldu, tükendi hayat 

iki saniyeden fazla nefes alınmıyor

döngü tekrarlanmaya başladığında ilk sefer akıldan silinmiyor

dualar ve tabutun üzerine konulan çay bardakları göz önünden gitmiyor 

ilk günlerce ağlayışımı ve krizler geçirişimi hatırlıyorum

makul bir sebepti aslen, üstüne yıllardır tekrarlananların aksine

şimdi tekrar haklı hissediyorum ağlarken

nefesimi kaybederken

kendime zarar gelsin isterken

üzülmek sadece ölüm küçük bir çocuk için

oysa küçük bir çocuk olmamalıyım artık

yalnızca ölüme karşı üzüntüleri normal karşılamamalıyım

ama zaten şimdi süre doldu, tükendi hayat

sevmiyorum sandığım insanlar değerli oldu tekrar acı veriyorlar şimdi

kalpler küçük değil miydi 

yalnızca almazlar mıydı tek kişiyi

öyleyse çocukluk bağlılıklarım neden canımı acıtıyor şimdi

bu konuda da kendimi kandırdım belki

kendim dahil herkesin ruhuna yaptığım gibi

bir kez olsun kendim olmadığım tüm anılarım gibi

yok olma vakti varlıkların

süre doldu, tükendi hayat