Elmas Tırnaklı Volga Nehri ve Çöllerin Sonsuz Flörtü

Konuk Yazar: Oytun Efe Kuru

-I-

   “Her yeni gün doğumu bir tür minyatür kurtuluştur; son kurtuluşun ismi, şafak olacaktır.”

    -Rav Isaac Luria, 16. yy. 

Bir şaman ardını dönüp gittiğinde eteğinde esen rüzgâr nerede gayb olur, bir mum sönse alevi nereye kaybolur, bir su damlası yansa külleri nereye savrulur, volga mor akarken anemon neden kandan boğulur? 

Gül derişir 

Işık erir 

Su aheste kalbe yoğrulur.

Çehreler güneşe karşı hicrete doğrulur

Çölün hükmü Altay dağında son bulur

Türk kimileyin kam

kimileyin arabistan

Ruhu ağaçtan,

Buğradan elleri

Ve karşılaşaydı 

Muhammed ile Irkıl

O yıldızlı gökler

dönmek durur

-soluk soluğa-

Oluk oluk,

mür ve tül

öd ve kese

Kelam bahçesi,

Çalap sinesinde

Yediverenler içre

Umman miğfere…

                “fecre, o içrek tehcire”

-II-

İzlen, ilinir toy sesi

İzlen hil dönüş silüeti!

Sönüm parmak pe(n)çe

Doku başpare gül görünmezi!

Vizyon soy,

Vizyon damla

Sesle ırkıl kıyye kız nefessizi!

Yok ki bitap kuş oynağında

İmren dağla,

İmre (h)iç

Gelir mi bir sanem hezaren çehresi?

Burgu,

Yiv, tile, iğne 

Çığıldır, 

Çığıl soyka 

Kızıl sen gün dinen sül zemherisi! 

Kam Ata–Toy: https://youtu.be/v46Z7NdgsEk