Orta Büyüklükte Bir Hikâye

Uzun zaman oldu oturup bir satır yazamadım, yalnız artık eskisi gibi dert edemiyorum. Dert önceliklerim değişti galiba, artık okumadığıma üzülme aşamasındayım ki bundan bir adım sonrası düşünme yeteneği olmalı. Kritik bir durum, biliyorum, bıçak kemiğe dayandı ve kendimi şiddetle kınıyorum, ama halkımızın biraz da tembelliği dinlemesi lazım. Bırakın size küçük bir hikâye anlatsın, kararı ardından keyfinizce verin.

Küçük Bir Hikâye

Hafif bir rüzgâr esiyor ve ağaçlar

Sakince sallanıyor çiçeklerle beraber

Biliyorum bir koku havada, bir rayiha

Biliyorum güneş ısıtacak tenimi

Dışarı çıkarsam eğer bir defa

Sakince sallanacağım ağaçlarla beraber

Bir rüzgâr misali esip gidecek keder.

Bilmez miyim bahçelerin, çimenlerin ve güllerin

Arasında yükselen o kırmızı pastane

Ah bir kere kalkıp da esiğe kadar gitsem

Kekler ve iyi niyetle karşılayacak beni

Kekler ve iyi niyetle beslenmiş çocuklar

Çocukların kahkahası ile gülümseyenleri

Biliyorum izlemesi ne denli keyiflidir

Düşünmesi bile gülümsetir beni.

Lakin şimdi evimde uzanır ve yazarken

Bu şiiri, inanın ki zerre üzgün değilim

Kapalı tüm kapılarım, pencere ve perdeler

Kapalı tüm kapıların arkasındaki benim

Biliyorum hepsinin arkasında olanları

O neşeyi, o sevinci, heyecanı sezerken

Mürekkebin rüzgârına kabildi tüm kederim

Hepinize böylesi mutluluklar dilerim.