Bitmeyen

bazı gecelerin uzun süreceği akşam üstünden bellidir.

bu, bildiği bir şeydir

sapmaların ortalamasından normale ulaşmaya çabalamayanların

ve

gazete kâğıdı serili masalarındaki rakılarını öğle vakti yudumlamaya başlayanların.

sözcüklerin yerini dokunuşların aldığı geceler vardır.

‘an’ içinde asılı kalan bakışların sessizliğindeki çığlıkları duyabilenler bilir,

sığla ağacına sarınan bir sarmaşığın da sesi olduğuna dair.

bazense kavilleşmeden olunan bir’lik hallerine hissedaştır

gün bitimleri.

uçucu yaz akşamlarındansa, bir kış gecesi sarmalamasında,

kendinden kat kat soyunanların ve yolu yürüdükçe oluşturanların kesiştiği acılar kümesindeydik,

dün gece.

belki de

hazza en yakın şeydik: ritimdik.

gece çerçeveye sığmaz ki! 

taşar durur.

dün gecelerin sabahlarında akılla bir konuşması olanlar için

zaman yekparedir.

hani bazı eski kitaplarla denk geliriz de yapışık sayfalarını ilk biz ayırırız ya yukarısından, sağından.

işte öyle bir geceydi.

yeni gün tazeydi, köprü üstünde rüzgâr edepli, yol üstü ağaçlarıysa hikâyeye meyilli.